Wie Pferde, die unruhig werden, bevor ein Erdbeben auftritt, begannen auch diese Werke etwa einen Monat vor dem Mord an “Mahsa Amini”. Denn das, was wir heute im Iran erleben, umfasst meine dreißig Lebensjahre an Erfahrungen und gleicht persönlichen Erzählungen, die sich zu einem kollektiven Bewusstsein in einem bestimmten Moment vereinen. Menschliche Figuren tauchen inmitten der Gemälde auf, oft verstrickt, verflochten und im Konflikt an einer Wegkreuzung. Aufruhr, Aufstände, Widersprüche, physische Konfrontationen und unvorstellbar chaotische Gewalt haben ihren Höhepunkt in meinem Land, dem Iran, erreicht. Diese Gewalt manifestiert sich in physischen Konflikten, Übergriffen, Hinrichtungen und der täglichen Routine des Mordes. Während der Motor der menschlichen Zerstörung weiterhin Verbrechen und Opfer produziert, erkennen diese Körper auf den Straßen die Körpersprache des anderen und vereinen sich plötzlich in einem Straßenaufstand. Es ist, als ob der Körper und das Fleisch der Menschheit versuchen, das Rad der Zeitmühle zu überwinden und die Präsenz der Figuren in der Malerei zu verstärken.
Like horses that become restless before an earthquake, these works also began about a month before the murder of “Mahsa Amini.” Because what we are witnessing today in Iran encompasses my thirty years of life experiences, it is akin to personal narratives that converge to the collective consciousness at a particular moment in time. Human figures appear amidst the paintings, often entangled, intertwined, and in conflict at a crossroads. Turmoil, uprising, contradictions, physical confrontations, and unimaginably chaotic violence have reached their peak in my land, Iran. This violence manifests itself in physical conflicts, assaults, executions, and the daily routine of murder. While the engine of human destruction continues to reproduce crimes and casualties, these bodies on the streets recognize each other’s body language and suddenly unite in a street uprising. It is as if the body and flesh of humanity seek to transcend the wheel of time’s mill, intensifying the presence of the figures in the painting.
مانند اسبها که پیش از وقوع زلزله بی قرار می شوند، این مجموعه کار نیز حدود یک ماه پیش از قتل ”مهساامینی” آغاز شد، چراکه آنچه امروز درایران شاهد وقوعش هستیم، دربرگیرنده ی تجربه های زیستی سی ساله من نیزهست، چیزی مانند روایت های شخصی که در یک نقطه ی زمانی با خردجمعی پیوند می خورند. فیگورهای انسانی در میان نقاشی ها ظاهر می شوند، که اغلب در یک گره خوردگی، درهم تنیدگی و کشمکش هستند. آشوب، خیزش، تضاد، درگیری های جسمانی، خشونت بین بدن با بدن به گونه ای غیرقابل باور و افسارگسیخته در سرزمین من ؛”ایران”، اوج گرفته است، خشونتی که به نزاع فیزیکی، تجاوز،قتل هر روز و هرچندساعت یک بار اقرار می کند.همینطور که موتور نابودی انسان در حال بازتولید جنایت و جنازه است از سوی دیگر این بدن ها در خیابان زبان یکدیگر را می شناسند و ناگهان بهم در یک شورش خیابانی پیوند می خورند، گویی بدن و جسم آدمی از لای چرخ آسیاب زمانه می خواهد گذر کند و این امر در نقاشی واقعیت شدت حضور پیکره را بالا می برد.
Das Bild, das uns die im Iran geborene Niloufar Shirani präsentiert, wirkt wie eine Bühne. Es gibt viel zu sehen. Bunt und exotisch präsentieren sich die im Titel genannten Vögel, vom Pelikan links bis zum roten Papagei rechts. Einer scheint auf dem Hals einer weiblichen Figur zu hocken, die neben einer weiteren Frauengestalt rechts auf dieser vermeintlichen Bühne steht. Auch bei der linken Figur wird der Kopf verdeckt, jedoch durch eine unbestimmbare organische Wucherung, eine exotische Pflanze vielleicht. Die rechte Frau in hellem Kittel streckt eine behandschuhte Hand aus, als wolle sie etwas ertasten. Hängt an ihrem Unterarm eine Maske, wie sie jetzt alltäglich zur Eindämmung der weltweiten COVID-19-Pandemie zu sehen ist, die das öffentliche Leben und damit auch die Jahresausstellungen der Kunstakademien zu drastischen Einschränkungen zwang? Auf ihrem Hals jedenfalls sitzt der erwähnte Vogel, rabenartig, vielleicht eine Elsterdohle, und sein Auge scheint uns anzublitzen. Lässt Alfred Hitchcock grüßen?
Der Titel des großformatigen Gemäldes zitiert zugleich eine Dichtung aus der Heimat von Niloufar Shirani, dem heutigen Iran. Der Mystiker Fariduddin Attar schuf sie Anfang des 13. Jahrhunderts und sie wurde zu einem der bedeutendsten Werke persischer Literatur. Die Vögel suchen ihren König und am Ende erkennen die Wenigen, die dieses Unternehmen überleben, dass sie selbst der König sind. Shirani platziert die literarische Anregung in eine Malerei, die wiederum ihre Wurzeln in der europäischen Kunstgeschichte hat. Es entsteht eine Art west-östlicher Diwan, der allerdings Medien übergreifend angelegt ist. Die Andeutung eines Vorhangs links, das tempelartige kleine Gebäude am Horizont, überhaupt die Anordnung der exotischen Vögel erinnert an barocke Inszenierungen, aber auch Werke des Surrealismus des 20. Jahrhunderts. Shirani eignet sich die Stilmittel an, verbindet sie und aktualisiert sie mit zeitgenössischen Requisiten wie einem Rollwagen, der an ein Krankenhausutensil erinnert. Und immer wieder übernimmt die Malerei selbst das Kommando, verwischt Ränder, schafft weiche Übergänge, verbindet Raum, Figur und Objekt durch großzügig variierende Flächen. So wird aus der malerischen Tradition Gegenwart, die Kulturen verbindet.
Text: Jochen Meister
The ceramic installation with video, sound and fire is based on the mythical Persian Story of the Zahak; the evil king with two snakes on his shoulders that should feed them every day with two young victim’s brains. His kingdom lasted thousand years.
In this project, I have worked with a new approach to narration, symbols and concepts. Although the Idea basicly are influenced by dictatorial systems of thought control, I seek to introduce this ancient story to the whole world, so I saw this subject beyond the National’s borders and more in humane way. I transferred all Symbolic forms from its mother language and culture to the new ways of symbolic forms in the human’s anatomy and features of the human’s body. The destruction of the mind, the lossing of memories and informations, during our evolution or also as an Alzheimer’s disease, are very common. Parts of our existence, both biologically and culturally, have become obsolete over time but still remain with out their ancestral function, and called Vestigial. The confrontation of forgetfulness and brain’s demenz with these genetic remnants,which can be seen in every human body, transcends the subject over Borders, however my self personal poetic point of view still create more layers in this Installation; this time we are listening to the story from the zahak’s wives’s perspective “Arnavaz and Shahrnaz”; with a feminine and poetic narrative, a narrative that comes from myth to my personal life’s experience as a contemporary Iranian woman.
“ضحاک-بازمانده ی ژنتیکی”
چیدمان سرامیک،ویدئو،صدا و آتش برمبنای داستان اسطوره ای ضحاک شکل گرفته است؛ پادشاهی شیطان صفت با دومار برشانه که هرروز مغز دوجوان را قربانی و غذای مارهایش می کند، پادشاهی ضحاک هزارسال به طول ، میانجامد
در این پروژه با نگرش جدیدی نسبت به روایت، نمادها و مفاهیم کارکرده ام. اگرچه که زیربنای اولیه این ایده متاثر از سیستم های دیکتاتوری کنترل فکرهاست، اما من در پی معرفی این داستان کهن به تمام جهانیان هستم، از این رو موضوع را در ابعاد فرامرزی و انسانی تر بررسی کرده ام و نمادهایش را از فرم های اولیه فرهنگی و زبان فارسی به فرم های موجود در آناتومی و ویژگی های بدن انسانی انتقال دادم. نابودی و زوال عقلی، زوال خاطرات و از دست رفتن اطلاعات گذشته، چه در طی روند تکامل چه براساس بیماری آلزایمر رخ می دهد و شایع است. بخش هایی از وجود ما چه از لحاظ بیولوژیک، چه از لحاظ فرهنگی در طی زمان بی کاربرد شده ولی همچنان باقی می مانند و اصطلاحا بازمانده ژنتیکی نامیده می شوند. تقابل فراموشی و زوال عقلی با این باقیمانده های ژنتیکی که در هر بدن انسانی قابل مشاهده است، موضوع را فرامرزی می کند، اگرچه که بخش های شاعرانه ی شخصی برای من همچنان موجب پدید آمدن لایه های بیشتری در این چیدمان شده اند؛ ضحاک را این بار از زاویه ی دید زن هایش” ارنواز و شهرناز”؛ با روایتی زنانه و شاعرانه بازخواهیم یافت، روایتی که از اسطوره تا تجربه ی زندگی شخصی من به عنوان یک زن ایرانی معاصر پیوند دارد.
Zwei Frauen flüstern im Geheimen miteinander: „Niemand erinnert sich an Zahak. Doch noch heute schlängelt er sich durch unsere Knochen und frisst die Gehirne der Menschen.“ In diesem Projekt beschäftige ich mich mit Dingen, die aus der Vergangenheit überlebt haben und zurzeit mit unklarer (unscharfer) Funktion und Bedeutung erscheinen. Es geht um Überreste (Rudimente) in unserer Anatomie, in unseren Gehirnen oder Gedanken, die mit der Zeit verschwinden oder Vergessenheit geraten könnten.
In diesem Zusammenhang beschäftige ich mich mit dem persischen Mythos von Zahak, dem Drachenkönig, der Gehirne frisst. Die Zahak-Geschichte ist für mich aus einer Reihe von Gründen interessant: Es geht um Gehirne und deren Zerstörung, um die Vernichtung von Wissen und Weisheit, was mich an die diktatorischen politischen Systeme erinnert, die versuchen, das Denken der Menschen zu kontrollieren und Informationen zu vernichten. Aus einer umfassenderen Perspektive lässt sich die Geschichte auch auf die Entwicklung des Menschen und seiner Kultur beziehen. Entwicklung bedeutet Veränderung. Und das betrifft unseren Organismus ebenso wie unsere Kultur. Teile unseres Körpers verlieren im Laufe der evolutionären Entwicklung ihre ursprüngliche Funktion und Bedeutung. Teilweise werden sie bloßen zu Rudimenten wie etwa das Steißbein oder der Blinddarm. Innerhalb der kulturellen Entwicklung geschieht etwas ganz Ähnliches. Auch Wissensbestände, Vorstellungen und Deutungen können für das Leben der Menschen an Relevanz verlieren und in Vergessenheit geraten. Historische Ereignisse sind harte und unvorhersehbare Ereignisse. Um damit umzugehen, müssen wir manchmal Altbekanntes hinter uns lassen und überkommenes Wissen vergessen, obgleich wir stets bemüht sind, dem Vergessen durch Sammlung, Archivierung und Speicherung von Informationen entgegenzuwirken.
Die Geschichte von Zahak ist also nicht nur als Zeugnis iranischer Kultur von Bedeutung. Ihre Relevanz ist nicht auf einen bestimmten Kulturkreis begrenzt, sondern sie kann für alle Menschen bedeutsam sein.
Wenn ich meine eigene Geschichte und Entwicklung betrachte, dann sehe ich mich zwischen zwei Nationen, zwei Gesellschaftssystemen, zwei Kulturen, zwei Sprachen, zwei Zeitrechnungen bewegen. In der Übersetzung geht immer etwas verloren. Indem ich Persisch schreibe und Sie Deutsch lesen: اگر فارسی بنویسمverlieren wir Informationen.
Ich zeige meine Arbeit aus einer dezidiert weiblichen Perspektive, aus der Perspektive von Zahaks Frau. Diese spielt eine besonders wichtige Rolle in der Geschichte – wichtig aber zugleich sehr unscharf.
“In Redwoods” is a collection of drawings, paintings, ceramic Installation and performances that has worked in 2018 in Germany. “In Redwoods” is, in fact, another look at the fairy tale of the “little Red cap”. perhaps could say that the main theme is about going out of comfort zone and recovering feminine Identity. An Identity beyond the traditional culture, religion and political forces that all try to control and shape it in their goals. Although I am very intuitive in my project’s process , I always know that the images I develop in my mind have some symbolic meanings, but I will analys these symbols at the end of the project process. For example, In this Project, For months my mental focus was on the image of the relationship between a girl and a wolf, that actually remind the Grim’s brother story of the Red Cape to mind, a famous kids story around the world, that I heard it also in my childhood in Iran. Maybe now because of being in green nature of Germany my mind had these flash backs to their images! But on the other hand, this is a provocative fictional story about sexual identity, violence, and rapping. From another perspective, this story can be a standard guide to “How to be a good girl?” The girl has to go straight way from her mother to grandmother, or in other words, she has to go the traditional way, she is not allowed to delay, she is not allowed to communicate with strangers, she is not allowed to deviate from the main path and adventure.
On the other hand, the red cloth is a symbol of her identity, which with medieval symbolism can also be a provocative color and a representative of the devil. Also, she needs the presence of a hunter, or in other words a father, to save she and her grandmother’s life from the big bad wolf, In this case, the girl does not have an independent identity and is just like her grandmother a pure victim. The narrow border exists in the redefinition of this story, staying in the safe zone and being a victim or going on a dangerous adventurous path and regaining a female identity! In this series, I play with these roles, I changed the roles together, sometimes the wolf can be the victim of a deceitful woman, sometimes we are watching the pleasure between the girl with the wolf, sometimes the red cape, grandmother and wolf are all one person. Finally:
“I’m waiting in the woods, I’ve met a wolf, I’m writing the story one more time, I’m that wolf myself.”
“در جنگل قرمز” ، مجموعه‌ای از طراحی، نقاشی، چیدمان مجسمه سرامیکی، و پرفورمنس است که در سال 2018 در آلمان کارشده است. «در جنگل قرمز» درواقع نگاه دیگری به افسانه ی شنل قرمزی ست.شاید بتوان گفت موضوع اصلی خروج از منطقه ی امن و بازیابی هویت زنانه است، هویت زنانه بدون آنچه از سوی فرهنگ، سنت، مذهب، سیاست به زن تحمیل می شود، بدون سانسور و ترس که بر هویت زنانگی سایه می اندازد. اگرچه که در روند پروژه ها بسیار شهودی پیش می روم، همواره می‌دانم که ایماژهایی که در ذهن می پرورم، معنای عمیق و نمادین دارند، اما تجزیه و تحلیل این معانی را به پایان و انتهای روند پروژه موکول می کنم، برای مثال در این پروژه، برای ماه ها ایماژ ارتباط گرگ و دختری تمرکز ذهنی من را به خود معطوف کرده بود، تصویری که درواقع می‌تواند یادآور داستان شنل قرمزی باشد، داستان معروفی که کودکان در سرتاسر جهان می شنوند و من نیز در کودکی در ایران آن را شناختم، جالب آنکه داستان که ریشه آلمانی دارد شاید به دلیل بودن من در طبیعت سبز آلمان دوباره ناخودآگاه در ذهن تداعی شد، اما از سوی دیگر درواقع این افسانه داستانی تحریک آمیزمرتبط با تم مسائل هویت جنسی،خشونت وتجاوزنیز هست.این داستان از زاویه دید دیگر یک دستورالعمل استاندارد می‌تواند باشد برای اینکه «چگونه دختر خوبی باشیم؟» دختر باید مسیر مستقیمی از مادر به سوی مادربزرگ را طی کند یا به عبارت دیگرراهی سنتی را بپیماید، او مجاز به تعلل و وقت گذرانی در طی راه نیست، مجاز به برقراری ارتباط با غریبه‌ها نیست، مجاز به انحراف از مسیر اصلی و ماجراجویی نیست.از سوی دیگراما شنل قرمز رنگی شاخص هویتی اوست، که با نمادشناسی قرون وسطی ای می‌تواند رنگی تحریک برانگیز و نماینده ی شیطان نیز باشد، او با گرگ معاشرت می کند، مرز بین معصومیت و شرارت در داستان محو است، مرز بین مقصربودن و قربانی بودن نیز، تا جایی که نیازمند به حضور مردشکارچی یا به عبارتی پدر برای نجات دخترو مادربزرگ از دل گرگ است، در این حالت دختر هویت مستقلی از آن خود ندارد و دقیقاً همچون مادربزرگ قربانی محض است.مرز باریکی در نوع بازتعریف این افسانه است، باقی ماندن در منطقه امن معصومیت و قربانی بودن یا رفتن به راه پرخطر ماجراجویانه ودربرگرفتن هویت زنانه! من در این مجموعه با این نقش‌ها بازی می کنم، نقش‌ها را بایکدیگر جابه جا می کنم، گاه گرگ می‌تواند قربانی زن اغفال گر باشد، گاه به دل لذت معاشرت دختربا گرگ در جنگل می روم، گاه شنل قرمزی ، مادربزرگ و گرگ هرسه یک نفرند در نهایت اینکه:
«در جنگلی منتظرم، با گرگی ملاقات کرده ام، داستان را از اول می نویسم، من خود آن گرگ هستم .»
«خرگوش را دنبال کن»
این پروژه چیدمان سرامیک، ویدیو، صدا و آتش است که در سال 2017 در آلمان به اجرا درآمده است.
چنین می‌پندارم که ذهن نیزمانند کره ی زمین ماهیتی لایه لایه دارد، برای من روندکارهنری مانند کاوش و کندوکاوی درمغز است. روند این پروسه به آتشفشانی می‌ماند که پنهان است و درزمانی نابه هنگام فوران می کند. چگونه می‌توان در میان لایه لایه افکارخلاقیت را پیدا کرد، چگونه می‌توانیم عمیقتر شویم و پیشتر رویم، اگر تنها لایه ی اولیه ی ذهنی و عینی برایمان کافی نباشد؟
در ایران فردی به نام «هیربد» نگهبان زنده نگاه داشتن آتش آتشکده هاست، آتشی که باید مدام بسوزد تا جان را زنده نگه دارد.
“Folge dem Hasen”
Keramik Installation mit Video, Sound und Feuer.2017 Germany.
Meine Meinung ist, dass unser Gehirn wie ein Boden ist.Ein Boden hat verschiedene Schichten und Grenzschichten. Für mich ist der Künstlerische Prozess wie eine Ausgrabung in Gehirn. Der Künstlerische Prozess ist wie ein Volkan, der brodelt und irgendwann ganz unerwartet ausbricht.Wie findet man zwischen den vielen Schichten und Geschichten die Kreativität?Wie kann man tiefer oder weiter gehen? Wenn die erste Schicht des Gehirns nicht ausreicht?Bei uns im Iran gibt es einen Mann (Hirbad), dessen Aufgabe es ist das heilige Feuer aus lodern zu halten.Das heilige Feuer muss immer brennen, denn das Feuer ist sehr wichtig für uns. Es ist das Symbol für Leben und Seele.
